- منابع فارسی
1- آهنی، غلامحسین. (1360). معانی و بیان. تهران: بنیاد قرآن.
2- تجلیل، جلیل. (1369). معانی و بیان. تهران: مرکز نشر دانشگاهی.
3- جمالی، فاطمه. ( 1389). »جایگاه قصر و حصر در علم معانی» فنون ادبی. شمارۀ3.
4- رجایی، محمّدخلیل. (1353). معالم البلاغه. شیراز: دانشگاه پهلوی.
5- شمیسا، سیروس. (1373). معانی. تهران: میترا.
6- طبیبیان، سیدحمید. (1388). برابرهای علوم بلاغت در فارسی و عربی. تهران: امیرکبیر.
7- عرفان، حسن. (1375). کرانه ها شرح فارسی مختصرالمعانی. قم: هجرت.
8- کزازی، میرجلالالدین. (1373). معانی. تهران: کتاب ماد.
9-گودرزی، محمّدتقی. (1387). هنجار سخن. تهران: کلک سیمین.
10- مازندرانی، محمّدهادی. (1376). انوارالبلاغه. به کوشش محمّدعلی غلامی‌نژاد. تهران: قبله.
11- محمّدی، محمّدحسین. (1346). بلاغت. تهران: زوار.
12- ناشر(آق اولی)، عبدالحسین. (1340). دُرر الادب. شیراز: کتابفروشی معرفت.
13- نصیریان، یدالله. (1384). علوم بلاغت و اعجاز قرآن. تهران: سمت.
14- همایی، جلال الدین.(1370). معانی و بیان. بهکوشش ماهدختبانو همایی. تهران: هما.
15- ___________. (1361). فنون بلاغت و صناعات ادبی. چاپ دوم. تهران: توس.
- منابع عربی
1- بکری شیخ امین. (1992م). البلاغه العربیه فی ثوبها الجدید. بیروت: دار العلم للملایین.
2- تفتازانی،سعدالدین. (1409ق). المطول. حاشیۀ میر سید شریف. قم: مکتبة الداوری.
3- الدیباجی، ابراهیم. (1376). بدایه البلاغه. تهران: سمت.
4- الزوبعی، طالب محمد اسماعیل. (1997م). علم المعانی. بنغازی: جامعه قار یونس.
5- شیرازی، احمدامین. (1364). آئین بلاغت، ج2. تهران، تبلیغات اسلامی.
6- القزوینی(الخطیب)، جلال الدین. (1425ق). الایضاح فی علوم البلاغه. بیروت: دار الکتاب العربی.
7- هاشمی، احمد. (1384). جواهر البلاغه. ترجمۀمحمود خرسندی و حمید مسجدسرایی. قم: نشر حقوق اسلامی.
)